Toen ik net begon als geboortefotograaf, had ik geen idee welke diepe en ontroerende momenten ik zou meemaken. Bevallingen zijn immers onvoorspelbaar; ze kunnen zowel mooi en dromerig als snel en complex zijn. Elke geboorte is uniek. Maar soms zijn er situaties die, hoe hartverscheurend ook, vooraf bekend zijn. Zo ook de ouders die mij benaderden met het hartverscheurende nieuws dat hun kindje kort na de geboorte zou komen te overlijden door een ernstige afwijking. Deze ouders wilden graag dat ik als geboortefotograaf hun dierbare momenten zou vastleggen.
Ik herinner me dat ik stilletjes dacht: is dit wel iets wat ik kan? Is dit mijn rol als geboortefotograaf? Ik was nog zo jong en had dit nog nooit gedaan. Maar tegelijkertijd voelde ik dat, als deze ouders mij vertrouwden en ik mijn werk met zoveel liefde en passie kon doen, ik ook dit moment moest vastleggen.
En zo ging ik op 14 juni 2016 naar mijn allereerste bevalling waar het kindje kort na de geboorte zou overlijden. Het was een lange, moeizame bevalling, maar de moeder toonde ongelooflijke kracht. Toen het kindje werd geboren, was ze adembenemend mooi en levenslustig. Ze ademde, opende haar oogjes een paar keer en bracht een serene rust met zich mee.
Maar de tijd drong en de artsen maakten duidelijk dat haar toestand niet verbeterde. De ouders waren echter dankbaar voor elk moment dat ze met haar hadden. Een uur na haar geboorte luisterde de arts nog één keer met de stethoscoop en bevestigde dat ze was gestopt met ademen. Het verdriet van de ouders was immens en begrijpelijk.
In die korte tijd kon ik waardevolle momenten vastleggen met haar grote broer, overgrootouders en andere familieleden. Deze beelden werden een kostbare herinnering. De dagen daarna legde ik elk moment vast, van het wassen van hun kindje tot het afscheid en zelfs de uitvaart. Ik deed dit met heel mijn hart en liefde. Het resultaat was een fotoreportage die ik met trots en tranen afleverde. De ouders waren mij eeuwig dankbaar en als ik ze nu nog spreek, hoor ik dezelfde woorden van dankbaarheid.
Dit eerste intense en verdrietige verhaal maakte duidelijk dat dit mijn roeping is. Het leidde ertoe dat ik besloot me in te zetten voor Stichting Stil, waar ik sinds 2018 met liefde en toewijding fotografeer. Het is een eer om dit werk te mogen doen, hoe hartverscheurend de omstandigheden ook zijn. Ik ben dankbaar dat ik ouders in hun moeilijkste tijden kan bijstaan en hen blijvende herinneringen kan geven.
Comentários